Şaka maka 4 yıldır yazıyorum

12 Mart idi. Erzurumpost ilk sayısını basılı olarak yayımlamıştı. İmtiyaz sahibi çok umutluydu. İlk sayı köylerde dağıtıldı. O günden bu yana 4 koca yıl geçti. Ay başına 1,4 köşe yazısı yazabilmişim. 

Günümüzde yaşantımızın önemli bir kısmını baskılayan yapay zekanın ürünü olan çet-ci-pi-ti şu an okuduğunuz yazarı; ‘güncel konularda, kültürel etkinliklere ve toplumsal meselelere değinilen yazılarda toplumsal olaylara duyarlılığı vurgular ve kültürel etkinliklere ilgi yönlendirmesi yapar’ olarak yorumlamaktadır. 
Açıkçası bu yoruma katılıyorum. Geçen 4 sene içinde toplumsal olaylara karşı toplumun önemli bir kısmının çeşitli nedenlere ilgisiz kaldığını düşünüyorum. İlgi olmayanlarda tepki de doğal olarak oluşmamakta. İlgili olanların ise tepkilerinin bireyselde söylentide kaldığını ancak görebiliyorum. 

Her biri ayrı ayrı değerlendirilmesi gereken hususlara karşı teşhisim, hayat damarlarının tıkalı olması.  Hayat damarlarındaki tıkanıklığı, imkanlarla ilişkilendirenlerin aksine, imkan sahiplerinin de bu tıkanıklık içinde kronik yetmezliğe uğradıkları gözlemlemekteyim.

Toplumun hayat damarlarını açmak için bireyi sosyalleşerek iyileşmesini kültürel etkinlikler aracılığıyla olabileceğini düşündüğümden bu hususlara vurgu yapmaktayım. 
İktidarın, muhalefetin aksine sosyal harcamalardan ziyade sosyal yardımlara manevi değerleri öne çıkaran etkinlikleri finanse ederek bu kanalı açma çabası, toplumun ancak belirli bir kesimini hayata tutunmasını sağlarken, nitelikli bir kesiminde kendisine dönmesine, dışa kapanmasına sosyal bir varlık olan insanın özünden kopmasına neden olmaktadır. 

Erzurum’un Hasankale (Pasinler) ilçesinde senelerce vergi rekortmeni olmuş Yıldız Eczanesinin yardımsever, ileri görüşlü duyarlı malikinin; kalfası tarafından merak edilmesi sonucu, emniyet güçleri tarafından evinde 1 haftadır yaşamını kaybetmiş olarak bulunması haberini ‘Mavi Kocaeli’ gazetesinden alınca ‘Biz ne zaman Finlandiya olduk?’ sorusunu kendime sorarken buldum. Yıllar önce haberlerde Finlandiya’da ölenlerin evinde uzun bir süre sonra bulunduğuna dair haberler okurduk ve bu nasıl oluyor acaba diye merak ederdim. Yıllar sonra merakımı acı gerçeğin içinde kendimi bularak giderdim. Geçmişin aksine, günümüzdeki merakım ise bu acı gerçekten ne zaman kurtulacağıma dairdir.

Bu sorunun çözümünü çağdaş evrensel değerlerle uyumlu kültürel etkinlikler aracılığıyla insanların sosyalleşmesine olanak sağlayan faaliyetlerle gerçekleştirilebileceğini düşündüğümden; yazılarımda,  erişebildiğim sosyal etkinliklerdeki gözlemlerimi paylaşıyorum. Erişmek isteyenlere yol açmak, erişemeyeceğini düşünenlere de ilham olmak gayesiyle 4 seneyi geride bıraktım.
Okur sayımın 800 ile 2000 arasında değiştiğini göz önünde bulundurarak geri bildirimleri de değerlendirdiğimde genelde ‘yaşıyorsun bu hayatı’ söylemi ile karşılaşmaktayım. Bu söylem ilham olabildiğimi doğrulamakta lakin erişmek isteyenlere gösterdiğim yollardan harekete geçmesine yeterli olmamaktadır çünkü rutin gerçekleşen faaliyetlerde okurun varlık durumlarını gözlemleyememekteyim.

Yazılarımın 4. yıldönümünde koskoca Pasinlerde sıradan bir eczane sahibinin yıllarca vergi rekortmeni olmasını bir türlü içselleştiremeyen, güzel İzmir’de defin edilen, vatanını seven, onurlu, dürüst insan Nurittin Yıldız abimin anısına....
(Selda Bağcan’dan Şaka Maka şarkısı gelsin)