Suskunken güzel olan bazı insanlar konuşurken çirkinleşir, suskunken çirkin olan bazıları da konuşurken güzelleşir.
Bazen konuşmak insanı ele verir. Hz. Ali (r.a) meseleyi çok güzel özetlemiş: “İnsan dilinin altında gizlidir.” İnsanın gerçekte ne olduğunu konuşunca anlarız. Bir insanın gerçeği ise, onun düşünceleri, fikirleri, olaylara yaklaşımı ve karakteridir. Bunları ele veren, ifşa eden şey de konuşmaktır. Boşuna “konuş ki seni görebileyim” demiş Sokrates. Konuşmak insanı, gerçek haliyle ortaya koyar; görünür kılar; ele verir… Oysa ilk başta görünen takındığımız maskeler ya da yüzümüzdeki makyajdır. Bunların ardını göremeyiz. Ta ki konuşana kadar. Konuşunca maske düşer, makyaj akar. Bizse günümüzde –şuan bu satırların yazarının yaptığı gibi- ölümüne konuşuyoruz. Konuştuğumuz insanlar çok ama sohbet ettiğimiz insanlar az. Muhatap olduğumuz insanlara tahammül seviyemiz de çok düşük. Birbirimize artık “maruz” kalıyoruz. Bu çağın hastalığı bu…
Yaşarken muhatap olduğumuz insanlara -bir ihtiyarın çok güzel tespit ettiği gibi- hiç hata payı bırakmıyoruz. “Her insanın tek nüsha” olduğunu unutuyoruz. Oysa bu dünyadan geçiyoruz. Bu dünyadan sadece geçiyoruz. Bu dünyaya çakılan çiviler gerçeği biliyor oysa. Biz bu dünyaya çaktığımız çivilerden önce çürüyüp gideceğiz. Çaktığımız çivileri birileri sökecek. Biz de, bizden öncekilerin çaktığı çivileri sökmedik mi? Antonio Tabucci “İndian Nocturne” adlı kitabında (Türkçe’ye Hint Gece Müziği” adıyla çevrilmiş) şunu soruyor: “Bu bedenlerin içinde ne işimiz var?” Unutmak için hızlanır, hatırlamak için yavaşlarız. Bazen yaşadığımız hayatın pause tuşuna basıp düşünmek gerekiyor, durum tespiti yapmak, bir z raporu almak gerekiyor. Bu bedenin içinde ne işim var?
Haddini aşan zıddına dönüşürmüş. Dertleşmeye çalışırken ders verir gibi yazarak haddimi aştım madem, öyleyse -bunu okuyanlardan özür dilemek bağlamında- zıddıma dönüşmekten Allah’a sığınarak bitireyim.