Erzurum’da ne değişti ne değişmedi?

Ben Erzurum’a geleli 9, Erzurum’dan döneli 4 sene olmuş. Gelişmekte olan kentlerde yaşayınca, hayat koşturmacasından siluet değişimlerini fark etmek kolay olmayabiliyor. Dışardan şehri biraz tanıyan birinin gözü ile bakınca farklıklar hemen göze çarpıveriyor. Değişmeyenler de doğal olarak.  Hava alanından şehir merkezine gelen otobüslerin güzergâhı değişmiş mesela. Önceden Erzurum Teknik Üniversitesinin önünde sehven duran, bazen durmayan otobüs artık kampüsün içine giriyor, uzun bir tur sonrasında fuar alanı yakınlarından çıkış yaparak kampüsü terk eden bir rotası var.  Cumhuriyet caddesinde yürürken iş merkezlerinin tabelalarının yeknesak hale geldiğini görmek mümkün. Arzen isimli bir dönemin iddialı bir pastane işletmesinin artık olmadığını görünce şaşırdım mesela. Bir zamanlar yanan ve yeri değiştirilen tiyatro sahnesinin ardından İbrahim Erkal Sanat merkezinin şehir merkezinde hizmet vererek kente soluk getirmesi oldukça sevindirici bir sanatsever açısından. 

Kale önü kentsel dönüşümü gerçekleşmiş, sanırım çalışmalar devam ediyor ama dikilen uzun boylu ağaçların gelecekte boylanacağını ve taç genişliğinin artacağından surların ihtişamını gölgeleyeceğinden ve seyir alanını daraltabileceğinden endişe etmedim değil. Bir de siz bakıverin uygun bir gündüz vaktinde…

Havuz başı kent meydanında bar kıyafetli heykellerin yanında, dikdörtgen ve beyaz bir anıt yükselmiş önceden olmayan.

Forum Erzurum’da mağazaların ve lokantaların neredeyse üçte birinin kapalı oluşu ile salgın sürecinin ekonomik etkisini görsel olarak algılayabilirsiniz bu dönemde. 

Palandöken dağına doğru hareket ederken bir zamanlar Karadayı mağdurlarının eylem yaptığı arazideki betonarmelerin tamamlanmadan yıkıldığını, yerine yenilerinin inşaat halinde olduğunu görebilirsiniz polis okulunun karşısında bu zamanlar.

Dağda yeni inşa edilmekte olan otelleri ve hizmet kalite ve çeşitliliğinde artış olan küre restoranın, çalışan teleferik seferleri ile sezon dışında da müşterilerinin olduğunu görmek güzeldi ne yalan söyleyeyim. Milli Sporcularımızın kamp yaptığını görmek de güzel.

Ilıca yolunda da hizmet vermeye başlayan yeni restoranların da varlığı batıya yönelimin ve gelecekteki gelişimin habercisi gibi…

Ne değişmedi!

Değişmemesinden üzüntü duyduklarımın başında toplu taşım araçlarında salgın öncesi koşullardaki yoğunlukta yolcu taşımacılığı yapılıyor oluşuydu. Ilıca B1 güzergâhında sefer yapan otobüslerde yolculuk yapanların sabah çilesine derman hala bulunamamış.  Dolmuş hatlarında keza durum aynı.

1998 Yılında aile büyüklerimle gerçekleştirmiş olduğum 24 saatlik Ankara – Erzurum Doğu ekspresi seferinde hiçbir değişiklik olmamış mesela. Rota, güzergâh, tren aynı. Pulmanlar, kuşetli kısımdaki tahta merdivenler, açılıp kapanabilen yataklar ve kompartıman görevlisinin dağıttığı beyaz çarşaf yastık ve pike aynı. Tuvaletler aynı. Yemekli vagonda eskiden çeşitlilik gösteren mönüden geriye kalan kaşarlı ekmek, bayat simit, bisküvi, kahve ve çay.  Yıl 2021 -1998 = 23 yıldır 24 saat yolculuk süresi ile Başkentimize varmaya devam. Muhafaza edildiğine şükür eder haldeyim.

Yaz aylarının son dönemlerinde gerçekleşen yol bakım ve onarım çalışmaları da değişmedi.

Bunun dışında hakim egemen görüşte değişim ve aydınlanma da fark edilemedi.

Muhafaza edilmesinden mutlu olduğum bir husus ise Cumhuriyet caddesinde abide gibi duran adeta yıllara meydan okuyan Güzelyurt Restoran. Birbirinden farklı çeşitleri içeren mönüsü, hizmet kalitesi, güler yüzlü espritüel personeli ve işletmecilerinin disiplini, müşteri profili değişmedi. Bazı şeyler de değişmesin… Cağ kebabın, kadayıf dolmasının, kabak tatlısının tadının değişmemesi gibi…