Halkımız bilsin ki 1000 yıldır var olan Türk milletti, Çanakkale Savaşında siperlerin gerisinde yaralı askerlerin tedavisi için en çok ihtiyaç duyulan ilaç “Morfin“di…
Doktorlar yaralı askerlere ağrı kesici olarak kullanılan Morfin bulmakta zorlandıkları için mevcut Morfinleri ihtiyatlı kullanıyorlardı…
Bu yüzden askerler nöbet tutuyordu…
Hastaların ameliyatı için hazırlanan çadırın önüne kurulan bir masanın üstüne sedye ile getirilen her yaralı, koyuluyordu…
Doktorların elinde enjektöre çekili Morfin ile dolaşıyorlardı…
Doktorlar yaralı askerlerin ilk muayenesini yapıyor ve yaşama şansı olanların ameliyat edilmesi halinde yaşayacağına inandıklarına iniltileri bıraz dinsin diye Morfin yapıyorlardı…
Oysa gelen her yaralının ağrı kesici Morfine ihtiyacı vardı…Fakat herkese yetecek kadar Morfin yoktu..
Doktorlar duygusal karar vermemek için yaralıların yüzüne bakmamakta, iyileşme şansı yüksek olan yaralılara Morfin yapmaktaydı..
Doktor Tarık Nusret’in önüne bir asker getirildi…Yaralının ağır yaralarına bakan doktor Nüsret askerin iyileşemeyeceğini öngörür ve ona ağrı kesici Morfin yapmaz…
O sırada iniltili askerin içinde feryat eden bir ses duyulur.. “Baba!” diye…Herkesin gözü doktor Nusret’e çevrilir, yaralılar içinde feryat ederek kıvranan asker doktor Tarık Nusretin öz oğludur…
Doktor Tarık Nusret buna rağmen oğlunun bu feryadını çok yaralı askerlere müdahale ettiği için fazla ciddiye almaz ve ağrı kesici Morfini yapmaz ve bir kaç saat sonra oğlu şehit olur…
Doktor Tarik, şehit olan oğlunun cansız bedenine sarılır ve şöyle der:
“Affet oğlum, o senin hakkın değildi”…
İşte bu topraklar hakkı olmadığı için tek bir Morfini bile oğlundan esirgeyen o kalbi güzel insanlar tarafından vatan yapılmıştır…
Çanakkale savaşını kazandığımız o an bahsi geçen Doktor Tarık Nusret’in hakkı olmadığı için, işte öz oğluna Morfin yapmadığı o an’dır…
Tarihin tozlu sayfalarına adını kazımış tüm kahramanlarımızı saygıyla, minnetle anıyor, aziz hatıralarını yâd ediyorum.