1 Aralık 1970, Ramazan Bayramı'nın 1. günüydü ve biz o gün bu saatlerde Gündoğdu kahvesinde kakao içip okşin oynuyorduk...
Pek çok cümleye yaşlılığında izah gerekir, öyleyse...
Erzurum'da, Havuzbaşı tarafından geldiğinizde Erzincankapı'ya dönmeden son bina Gündoğdu Palas ve onun merdivenlerle çıkılan bir kahvesi var...şimdi o bina yok, yerinde bir banka mevcut...
Bayramın 1. günü pek çok kahve kapalıdır ve açık olanlar da çay yerine kakao verirler...hem bayram olduğu belli olsun hem de zahmetsiz...kazanda sürekli kaynayan suyu bardağa doldurup kakao tozunu boca ediyorsunuz...böylelikle bir personel daha bayram günü çalışmamış oluyor ve o çalışmayan Abo emi değil tabii ki...
Abo emi, Gündoğdu'nun garsonuydu...liseli yahut lise çağında bir kahve dolusu çocuk arasında, onların babaları yaşında yegane adam...
Kahvede, O'nun dışındaki herkes sinemalardan haber bekliyor...arkadaşları gelecekler, sonunu söylemeden filmleri anlatacaklar ve onlar da o tavsiyelere göre bir veya birden fazla filme gidecekler...
Abo emi ise...
Ekmek sadece yiyecek değildir hocam; bir davadır...davaların en azizi...
Abo emi müthiş adamdı ve ben ona hayrandım...asla yorulmamasına, tepsi tepsi çay taşımasına ve bilhassa her masada içilen çay sayısını şak diye söyleyivermesine...
Öyle sanıyormuşum...aslında Abo emiye hayranlığım, Erzurum tabiriyle, tabanının etini yiyerek beslenmesindenmiş...
Garsonları, tabanının etini yiyor diyerek taziz eden bir dili vardı bu şehrin...kaybettik demezsem, bir ümit belki kaybetmeyiz...
Başka bir yüzde rastlasanız çile çizgileri zannedeceğiniz buruşukluklar, onun yüzünde iyiliğin ve iyimserliğin şahitleridirler...
Senin rızandan ne çıkar demeyin lütfen...ben razıydım ve olmayan hakkım helaldir...çay giydirmişsek kazara, o da helal etmiştir eminim...
Abo emi...senin de katkınla ve nihayet öğrendik ki...mesele hatırada güzel kalmakmış...bir kişinin hatırasında dahi olsa....